De brandstofprijzen vliegen de pan uit. De kilometervergoeding is al sinds jaar en dag € 0,19 per kilometer. Hier komt verandering in, de verhoging van de kilometervergoeding is aangekondigd in de voorjaarsnota. Olaf Lamers, salarisadministrateur, schrijft hierover in de wekelijkse OOvB blog.
De verhoging, die is aangekondigd in de Voorjaarsnota, gebeurt op aandringen van de Tweede Kamer. Begin april werd daar vanwege de stijgende energieprijzen om gevraagd. Het bedrag dat een bedrijf belastingvrij aan reiskosten mag betalen, ligt al jaren op €0,19 per kilometer. In 2024 wordt het bedrag verhoogd naar €0,23.
Compensatie
Eerder dit jaar deden de vakbonden een appèl op werkgevers om de kilometervergoeding te verhogen als compensatie voor hoge brandstofprijzen. Ze vroegen werkgevers om op z'n minst de onbelaste kilometervergoeding te geven. Veel werkgevers doen dat nog niet.
Ze vergoeden helemaal niets of slechts 6 cent per kilometer. Met name in sectoren als distributiecentra, horeca, catering en pakketbezorging is het slecht geregeld.
Gelet op de krappe arbeidsmarkt adviseren werkgeversverenigingen aan organisaties om toch mee te gaan denken en uit goed werkgeverschap een eenmalige uitkering te bieden of de kilometervergoeding te verhogen. Een bedrag hoger dan de belastingvrije vergoeding zien werkgeversverenigingen niet snel gebeuren. Het staat werkgevers vrij, maar het deel daarboven wordt belast. Dat maakt de vergoeding fiscaal minder aantrekkelijk en administratief bewerkelijk. Een vergoeding via de werkkostenregeling verwacht hij evenmin. Die regelingen zitten bij de meeste bedrijven al vol.
Ja, dat mag. Een werkgever mag een werknemer die met eigen vervoer naar het werk reist tot € 0,19 per kilometer belastingvrij vergoeden (gerichte vrijstelling). Over alle kilometervergoedingen boven dat bedrag zal de werkgever loonheffingen moeten inhouden, of hij mag de bovenmatige vergoeding aanwijzen als werkkosten.
Kiest de werkgever voor de werkkostenregeling, dan mag hij op jaarbasis maximaal 1,7% van de loonsom tot € 400.000 en vervolgens 1,18% % van de loonsom boven de € 400.000 voor vergoedingen, verstrekkingen en terbeschikkingstellingen gebruiken. Hierdoor zijn er geen loonheffingen over die vergoedingen, verstrekkingen en terbeschikkingstellingen verschuldigd. De werkgever hoeft deze vergoedingen, verstrekkingen en terbeschikkingstellingen niet meer per individuele werknemer te toetsen. Hij moet de kosten op collectief werkgeversniveau verantwoorden. Vergoedingen, verstrekkingen en terbeschikkingstellingen die de werkkostenruimte te boven gaan, worden belast met een eindheffing van 80% bij de werkgever. De werkgever moet de vergoedingen, verstrekkingen en terbeschikkingstellingen aanwijzen als werkkosten en anders in de reguliere loonheffingen betrekken. Een werkgever mag ook bepaalde kosten per individuele werknemer aanwijzen, maar men dient wel te beseffen dat dit een heleboel administratieve lasten met zich meebrengt. Let wel: aanwijzen moet plaatsvinden vóór of op het moment dat de werknemer het voordeel ontvangt. Achteraf aanwijzen of wijzigen is niet mogelijk (alleen bij een expliciete fout
Je mag zowel een reiskostenvergoeding als een thuiswerkvergoeding beschikbaar stellen. Maar per gewerkte dag (of gedeelte daarvan) kun je slechts een van beide vergoedingen uitbetalen. Als een werknemer bijvoorbeeld in de ochtend vanuit huis werkt en in de middag op kantoor komt werken, kan je op die dag slechts één van beide vergoedingen toekennen.
Een werkgever heeft geen wettelijke verplichting om de reiskosten voor woon-werkverkeer van een werknemer te vergoeden. Dat betekent dat wanneer een werkgever wel reiskosten aan de werknemer vergoedt, hij hierover (impliciete of expliciete) afspraken met de werknemer heeft gemaakt. Het is afhankelijk van de inhoud van die afspraken of deze werkgever de hogere reiskosten wel of niet moet vergoeden.
In Nederland is het gebruikelijk dat reistijd voor woon-werkverkeer voor rekening van de werknemer is. Of reistijd toch gezien wordt als arbeidstijd waarover loon moet worden betaald, is meestal in de cao, huishoudelijk reglement of arbeidsovereenkomst opgenomen. Werkgever en werknemer kunnen hier afspraken over maken. Reistijd die wordt gemaakt tijdens het werk is altijd werktijd en moet dus worden doorbetaald. Reistijd van huis naar het werk en weer terug is geen werktijd en hoeft niet te worden betaald, mits daar onderling afwijkende afspraken over zijn gemaakt.
Terug
